Verdrietig? Snaaitrek neemt je over.

De afgelopen weken wil het niet. Mijn eten krijg ik niet goed onder controle. Ik heb trek in snaaiwerk. Veel snaaiwerk. Ik heb verdriet en onrust in mijn lijf. En daar gaat energie naartoe. Dat is logisch.

En die energie… die moet aangevuld worden. Dus ik grijp naar meer eten, vooral naar snelle suikers.

De la met lekkers is bij mij eigenlijk altijd leeg. Maar nu loop ik vaker in de supermarkt langs de rekken waar repen chocola me toelachen. De drie goed gevulde en gezonde maaltijden per dag blijven intact maar ik kan de tussendoortjes momenteel moeilijk laten staan. Heb trek in van alles – patat, broodjes kroket en ander snaaiwerk wat snelle energie levert. Door de onrust en het verdriet in mijn lijf jaag ik mijn energie sneller door mijn lijf en dat veroorzaakt meer honger. Ik geef er niet zo vaak aan toe als ik zou willen maar toch eet ik vaker tussendoor een paar dadels, een handvol drop en mijn – inmiddels heilige – maximaal drie maaltijden per dag wordt meerdere keren per week doorbroken met een stukkie ‘puur met hazelnoot’.

Ja, ook bij mij lukt het dus niet altijd.

Het is een menselijke reactie op stress en onrust en soms is er gewoon niet genoeg energie voorradig om alle processen in je lijf optimaal te laten functioneren. En natuurlijk ken ik dat proces als geen ander – ik schreef er tenslotte een heel programma bij – maar dat betekent niet dat ik zelf altijd volgens ‘mijn eigen boekje leef’.

En nu zit ik dus in deze periode waarin verdriet aan de oppervlakte ligt. En daar valt niet tegenin te werken. Het is er nu eenmaal.

De enige remedie? Accepteren. Accepteren wat is. Ik maak meer tijd vrij om rust in mijn lijf te brengen. Ik lig om 22:00u in bed en iedere ochtend staat mijn wekker op 5.55u en start ik mijn dag met een ademsessie van Wim Hof, doe ik er een meditatie achteraan en noteer ik waar ik dankbaar voor ben. Een heerlijke start van de dag die me echt veel brengt. Maar toch lukt het me nog niet zo goed met mijn voeding als ik zou willen.

Ben ik dan een mislukkeling? Gaan er dan dingen mis? Nee. Ik neem de tijd die mijn lijf en mind nodig heeft. Kijk verdriet diep in de ogen en accepteer dat het randje rond mijn middel iets voller is dan een poosje geleden.  Die buik van staal komt wel weer 😉

Sinds een dag of 5 ben ik wel weer wat strenger voor mezelf. Ik laat de tussendoortjes weer staan en houd het bij drie goed gevulde maaltijden per dag. En het laatste stukje chocolade dat nog in de kast lag? Die heb ik eergisteren als toetje aan mijn avondmaaltijd geplakt.

Vanmorgen liep ik weer door de supermarkt. Langs de chocola. Ik werd geroepen, minder hard dan vorige week. Met opgeheven hoofd en een glimlach op mijn gezicht liep ik langs. Zonder een reep in mijn karretje te gooien. Dat gaat de goede kant op.