Ont-spullen. Nu écht.

Van 120 naar 30 vierkante meter

Een zolder vol spullen. Mijn doopjurk. Liefdesbrieven. Foto’s. Woonaccessoires op kleur. Oude meubeltjes van oma. Stapels tijdschriften. Oude hobby’s. Mijn ogen schieten er langs en ik krijg het er benauwd van. Al jaren.

Een schuur vol spullen. Fietsen. Tuinstoelen. Speelgoed. Meubeltjes die ik twee jaar geleden al klaar had gezet om weg te brengen naar de Kringloop.

Een kelderkast vol spullen. Een nachtkastje vol spullen. Lades vol spullen. Een oude dekenkist vol spullen.

Al jaren drukt het op mijn gemoed.

Een volle zolder voelt voor mij als een vol hoofd. Alsof er een paar stevige handen op mijn hoofd drukken. Het voelt niet als een acute migraine-aanval waarvoor je 24u in bed moet liggen met de dekens over je hoofd. Het voelt meer als een sluimerende zoem. Waar je wel mee kunt leven. Maar zo eentje die op de achtergrond altijd áán staat.

Al jaren voelde ik dat ik van die sluimerende spullenkoorts af wilde. Maar hoe pak je zoiets aan? Ga je dan écht de meubeltjes van je oma wegdoen? Bewaar je de fotoboeken van je moeder? Wat doe je met de sieraden die je in de loop der jaren van overleden familieleden krijgt? Geregeld werd ik overvallen door een gevoel van schuld. Alsof ik de liefde voor familie en vrienden bewijs door spullen van hen te bewaren. Die spullen een fysieke plek te geven in de ruimte die ik heb. Het wegdoen van spullen voelde alsof ik daarmee iets doorknipte. Na verschillende pogingen mijn huis volledig opgeruimd te krijgen, bleef het huis toch te vol. Het bleef drukken op mijn hoofd.

Ik droomde al langer van een vrijstaand huisje met veel buitenruimte. Voor avontuur. Voor kampvuur. Voor buiten spelen. Een plekje waar ik in koud water kan springen in de winter. En ik droomde vooral dat dit huisje weinig binnenruimte heeft. Gewoon dat wat je nodig hebt. Een woonkamertje. Een slaapkamertje. Een badkamer en een keuken. Zonder zolders of grote schuren waar je ongebruikte spullen kunt bewaren.

Een half jaar geleden sloten mijn lievelingsman en ik ons gezamenlijke boek. We schrijven aan ons nieuwe eigen boek. Rijk aan prachtige ervaringen vertrok ik uit ons gezamenlijke huis. Het huis vol spullen.

Als een wonder kreeg ik binnen een week de sleutel van een huis waar ik een half jaar mocht uithuilen. Een vrijstaand huis. In de stille polder van Eemnes. Met een plek om in het koude water te springen. In dat huis had ik een kamer voor mezelf van twaalf vierkante meter. Een eenpersoonsbed. Het zelfgemaakte kastje van mijn opa. Een kapstok. Mijn lievelingsboeken. Mijn fotospullen. Mijn kleding. Tibetaanse vlaggetjes. Een meditatiekrukje. En een aantal houten accessoires vulden mijn nieuwe kamer. Ik had alles wat ik nodig had.

Het half jaar is voorbij en er voltrok zich opnieuw een wonder.

Ik kreeg twee weken geleden de sleutels van mijn nieuwe huis. Een woonbootje aan de grachten van Amsterdam. Vrijstaand. Met een plek om in het koude water te springen 😉

Mijn nieuwe stekkie is klein. Het is dertig vierkante meter. Een woonkamer met keukentje in één. Een badkamer en een slaapkamertje. Het grote ontspullen is nu dus echt begonnen.

De zolder, de schuur, de kelderkasten in het huis waar ik met mijn lievelingsmens woonde, ben ik momenteel aan het leegruimen. Het voelt emotioneel. Soms lukt het gemakkelijker. En soms kijk ik als een berg op tegen kasten die leeg moeten. Maar het gevoel erna is altijd hetzelfde: Hehe! Dat lucht op!

Het is een reis die aansluit bij de emotionele opruiming die ik de laatste tijd heb gehouden. Het is niet alleen de zolder die steeds leger raakt.

Met de kasten die leger raken, raakt mijn ambitie ook steeds meer de kern van mijn bestaan.

Het waarom ik op deze wereld ben.

Praten over voeding, mensen aanmoedigen met ontspanning en sport bezig te zijn. Je eigen gezondheid positief beïnvloeden. Dat zijn de onderwerpen waar ik van ga kwispelen.

De laatste twee jaar is er nog een onderwerp bijgekomen. Patronen. Patronen die je meekrijgt vanuit familie. Patronen die je verder helpen maar ook patronen die je belemmeren. Trauma’s die je opdoet die je verdere leven onbedoeld hinderen. Als klein kind voelde ik dat sommige gewoontes in de familie belemmerden. Het lukte me nooit om de juiste woorden te geven aan dit gevoel. Totdat ik zelf aan de slag ging met Familie-opstellingen. Afgelopen jaar deed ik meerdere sessies familie-opstellingen en dat gaf niet alleen inzicht. Het veranderde patronen waardoor ik rust vond. De komende tijd zal ik me daarom niet alleen bezig houden met voeding, sport en ontspanning. Maar ik ga ook een opleiding volgen om zelf te leren werken volgens het systemisch werken, familieopstellingen te kunnen geven.

Het kan zomaar zijn dat www.5kilokwijt.nl om deze reden een metamorfose zal ondergaan.

Maar nu eerst: mijn kasten opruimen. De kleding die niet meer in mijn nieuwe kledingkast past wegbrengen en genieten van mijn licht deinende bootje.